Mi Spejelbeld
Döks, wenn ech vörr dr Spejel stonn,
on mi Jeseet bekicke donn,
kann ech mech selvs net lihe,
ben net met mech tevrihe.
Ech meen, dä Bleck, dä wüer jät streng,
on minne Monk tse flach on eng.
Min Naas es plump, wat mech net steet.
Dat also – es nu mi Jeseet.
Donoh, wi ech em Hätze ben,
mööß mi Jeseet – janz angisch senn.
Wi lang ech och vörr´m Spejel stonn,
on mi Jeseet bekicke donn,
am Eng denk ech: „Bes net so jeck!
Et hat sech keener selvs jemäck!“