De schleite Tiit es net zu beklaare,
schon emmer hott jedder see Päckske ze draare.
Et jeht oss joot, wat de Moppe anjeht,
äwwer wo ess dä Mensch, dä well wat hä deht?
Wä deht noch en Ärbeet, die em och Spass mäk?
För Jeld deht man hüt jedder Tied jedde Scheißdreck.
Man deht et vornehm, meestens och schnell
em donkle Flanell.

Et heesch bloß noch: Wat hasse, wat bösse?
Frocht net, wat man doför donn mott mösse.
Dä hät en Bar, dä verkopp Droppe,
dä deet versteijere, dä Autos verkloppe.
Domet och alles kütt an et fluppe,
donnt se sojar Tante Treske betuppe.
Se nenne sech clever on föhle sech hell
em donkle Flanell.

On wo se dat donnt, dat es och janz ejal,
of en Bangkok, New York odder Wuppertal:
Li-ever fönfdusend do als veerdusend hee.
Et jöv sowieso bloß noch Menschebree.
Die kleene Stadt, die hodde se satt,
ab en Penthouse met so e Wellnesssbad.
Dat koss zwar mi, äwwer dat brengt die nö Stell
em donkle Flanell.

On wenn se dann so dur de Jejend jewetzt,
on sich Johr op Johr för dat alles afjehetzt,
kee Kenk of Küken, doför wo-er jo ni Tied,
dann sette se do on krieje dr Driet.
Jeld ess jo do, jeht dur dr Kopp,
on dat jeht jetzt för dat Altersheim dropp.
Dä Jeschäftsführer do ess secher rejell
em donkle Flanell.

© Manfred Dülpers 2007