Dat Wenkberjer Mü-ehlehüsske

Et ess ens en Wenkmü-ehl em Jlabbacher Lank
no veerhongert Johre ratz afjebrank.

Dobee wor e Hüsske, däm Möller et see,
et wor nix Besongisch, et wo-er blos e klee.
Dat brannde net af, dat sting noch en Tied.
Joot hongert Johr, un dann wo-er et sowiet.

Du jlövs, dat kann net, du jehs dran kapott,
du süss enne Schutthoop: Dat Hüsske ess fott.
Un wämm du och frochs, et kann kenne vostonn,
und kenner wett rischtisch, wä dat hat jedonn.